MARY GAITSKILL (Cossee)
“Extreem slim, krachtig en veelzijdig over #Me too”, zo prijst The Guardian dit verhaal aan. Ik nam het boek alleen mee uit de bibliotheek omdat ik Mary Gaitskill nog kende van haar verhalenbundel “Don’t cry”, ze kan gecompliceerde karakters geloofwaardig neerzetten, meende ik me te herinneren. Ik nam het boek ook mee omdat ik weer eens een boek uit wilde lezen en dit verhaal telde niet veel bladzijden (94). En de titel, die doet ook wat, ik ben een mens en ben bekend met het fenomeen ‘lust’.
Is het eigenlijk wel een verhaal? Niet in traditionele zin misschien, vanwege de gekozen vorm, maar het is zeker een verhaal. Twee decennialange vrienden in de uitgeverswereld, Quin en Margot, komen om beurten aan het woord als Q. en M. Van meet af aan is duidelijk dat Quin zijn baan als redacteur verliest door beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag op zijn werk. Zelf zegt hij op het einde dat hij alleen maar wilde ‘spelen’. Dat dit in het boek geloofwaardig wordt gemaakt is wel knap van de schrijfster, want het klinkt verschrikkelijk…
Als lezer word je heen en weer geslingerd tussen de een en de ander. Aanvankelijk vond ik Q. vooral onuitstaanbaar en M. naïef, dat is gaandeweg wel veranderd. Het is dan ook geen anti-Q. verhaal, ook al staan mijn tenen wel eens krom in de schoenen van zijn gedrag en zijn opmerkingen. Dat is het knappe van deze vertelling, de grens tussen ‘goed’ en ‘slecht’ is diffuus. Q. is een soort womanizer, de vrouwen hangen om hem heen, hij heeft dat ongrijpbare ‘iets’ (het ‘iets’ wat ik niet heb, hetgeen mij soms bitter stemt, als ik weer eens alleen in mijn woonkamer zit, maar dit terzijde). Uiteindelijk duwen diezelfde vrouwen hem van het voetstuk waar ze hem zelf op hebben gezet. Of is dat mijn kortzichtige interpretatie? Moet het nog maar een keer lezen… Mij is vooral een voorval bijgebleven uit de begintijd van Q. en M. Ze zitten in een restaurant en Q. grijpt haar tussen de benen, zomaar. Ze zegt ‘NEE!’, duwt haar hand in zijn gezicht (‘met de handpalm naar voren, als een verkeersagent’). Hij leunt achteruit en zegt: ‘Ik waardeer de kracht en duidelijkheid van je “nee”.’ ‘Mooi,’ antwoordt zij dan. Ik verwacht dat het daarbij blijft, dat zij meteen opstaat en weggaat, maar nee: “We bestellen”. Hè, wat!? En dan begint daarna (!) pas de vriendschap tussen de twee…
Ik ga het herlezen…