CAROLINE LAMARCHE (Vleugels)

Dit boek(je) verscheen oorspronkelijk in 1998 in het Frans (La nuit l’après-midi). Het is een bom! Sorry, het is het eerste woord dat me te binnen schiet. Maar ik ben omvergeblazen door dit boek, dus zo gek is dat woord niet. Het is in het begin nog even aftasten wat dit voor vreemd verhaal is. Het begint met kittens en bloed. Wacht even, een rendez-vous hotel…? Daarna weer de kittens… En daarna: De man droeg een witte latex handschoen. Ik heb dat achteraf gezien, toen ik naar de grond keek om mijn kleren te zoeken, want de twee uur waren voorbij. O, dit is zó goed gedaan! Ik weet dat ik wartaal spreek, maar ga dit on-mid-del-lijk lezen. Iets met een vrouw die op een contactadvertentie reageert: Autoritaire man zoekt jonge vrouw, soepel karakter, voor momenten van intense verstandhouding. Het is keihard en tegelijk betoverend mooi. De eerste keer dat ze uit het rendez-vous hotel komt: Alle dingen worden door één golf opgetild, en vol van die golf loop ik verder, mijn lichaam getekend door de klappen, gezwollen als een jonge bloemknop. Gulzig draag ik het leven, op de plekken waar ik geslagen werd – op mijn buik, mijn wangen – de mannen kijken naar me alsof ik pas twintig ben, en de bomen begroeten me met grote heftige gebaren, en de wind blaast me op als een zeil, ik ruk op met de snelheid van een schip in een grote, mooie storm. Nou, dan kun je schrijven! De naamloze vrouwelijke hoofdpersoon (ze heeft ook een vriend, Gilles) komt uit gegoede kringen en gaat dus in op een contactadvertentie. Waarom is het verhaal nou zo goed? Omdat het heel goed gedoseerd wordt verteld. De spanning is af en toe te snijden. Omdat zij zich overgeeft aan een haar onbekende man, die alles met haar kan doen en ook doet. Maar de rollen raken omgedraaid, de man wordt steeds zwakker en de vrouw steeds sterker. ‘Het is eraan te zien dat je het niet gewend bent’, zegt hij. ‘Je moet wijder worden. De volgende maal beginnen we daarmee.’ Er komt geen volgende maal, sukkel, je ziet me nooit meer terug, mij of mijn kontgat.’ Echt, je moet het lezen. Ik ga het zeker opnieuw lezen. Geweldig boek qua beeld en taal. Als een film.