CURZIO MALAPARTE (Arbeiderspers)

Eindelijk had ik weer eens een boek dat ik overal mee naar toe wilde nemen, zodat ik heb kunnen lezen bij bushaltes, in stadsbussen, op bankjes in het park en bankjes op andere plaatsen in de stad. Maar nu is het uit en moet ik mijn eigen leven weer vorm gaan geven. Liever zoek ik naar een boek dat mij opnieuw zo kan begeesteren als onderhavig boek.
Ik had van Malaparte al “Kaputt”, “De huid”, “Techniek van de staatsgreep” en “Bloed” gelezen. De onlangs in 2022 verschenen vertaling (de eerste in het Nederlands) van dit oorspronkelijk in 1951 uitgebrachte boek kwam voor mij als een welkome verrassing.
Malaparte schreef de verhalen als oorlogsverslaggever tussen 1941 en 1943 voor de Italiaanse krant Corriere della Sera, waarschijnlijk meteen al met de bedoeling ze later te bundelen (zo las ik in het nawoord van vertaler Jan van der Haar).
Het boek bestaat uit twee delen: “Waarom Rusland”, over de strijd in de Oekraïne en “Het arbeidersfort” over het beleg van Leningrad.
Het boek vertoont overeenkomsten met “Kaputt”, logisch, want het verhaalt over dezelfde periode.
Ik was van begin tot eind geboeid door dit boek. Het is een ooggetuigeverslag van de oorlog met prachtige metaforen en interessante observaties en overdenkingen. Nu moet ik daar natuurlijk voorbeelden van gaan geven, maar daar ben ik te lui voor.
Ik hoop dat ik nog mag meemaken dat er een Nederlandse biografie komt van Kurt Erich Suckert, zoals Curzio Malaparte eigenlijk heette.