ELKE GEURTS (Lebowski)

O, een vervolg op “Ik nog wel van jou”? Moest dat nou, ik wilde veel liever iets nieuws. Daarom stond het boek al een tijdje in mijn kast te wachten. En dat (nieuwe) relatiegedoe van een ander lezen, als je zelf géén relatie hebt (en er ook in de verste niets in aantocht lijkt te zijn), is ook al he-le-maal niet leuk. Dacht ik. Ik heb het boek echter in bijna een ruk uitgelezen (ik moest tussendoor slapen, de nacht was gevallen). Er zijn meerdere redenen waarom ik er zo snel doorheen schoot. Die redenen ga ik nu even één voor één opnoemen. Ten eerste is Elke Geurts een schrijfster die met een paar woorden, enkele goed geplaatste dialogen, een situatie, een stemming kan schetsen. Vlijmscherp en met humor. Ten tweede zijn de zinnen kort. Ten derde zijn er heel veel hoofdstukken. Nou ja, eigenlijk zijn het er maar elf, maar elk hoofdstuk is in stukjes opgedeeld, door een witregel die hen scheidt (de stukjes). Na elk hoofdstuk een witpagina met alleen de titel van het volgende hoofdstuk helpt ook, maar om dat nou reden nr. 4 te noemen, dat zou flauw zijn, dus dat doe ik niet. De vierde reden is wel dat het niet alleen stukjes zijn, maar ook los van elkaar staande stukjes. Dit fragmentarische vind ik zowel een kracht als een zwakte. Omdat ik toch geen echte recensent ben, hoef ik dat niet uit te leggen. Ik noem het gewoon even en dan laat ik het er verder bij. Is er nog een vijfde reden? Ja, die is dat het allemaal niet al te ingewikkeld te volgen is: er is een hoofdpersoon, er is een nieuwe man, er is een ex, er is een geheim met betrekking tot de nieuwe vrouw van de ex (zij hadden al jaren samen iets), er zijn kinderen (2+3), er zijn huizen, tenten, vakanties, schoolpleinen, therapeuten, etenswaren, fietsen, auto’s, bibliotheken, liedjes. Nu moet ik alles wel in het meervoud zetten, dat is beter voor het effect. Gelukkig zijn er ook de gedachten van de hoofdpersoon, die alles wat waargenomen wordt op geheel eigen wijze becommentariëren. Haar gedachten zijn soms genadeloos (vooral over zichzelf). Dat is voor mij gevonden vreten, ik doe zelf niet anders, de hele dag. Ik vind het vooral een grappig boek, heb erg moeten lachen. Dat herinner ik me niet van het vorige boek. Volgens mij is dit boek grappiger. Maar tegelijk is het ook flink ongemakkelijk, vooral door de ontdekking van het geheim van de ‘nieuwe’ vrouw van de ex. Met haar wordt wel een rekening vereffend in dit verhaal. Dat is het leuke van de hoofdpersoon, ze is volgzaam, braaf en tegelijk opstandig en boos. Er staat ook een leuke seksscene in. Die komt tegenwoordig in alle recensies over dit boek terecht, als hoogtepunt van het boek. Dat is wat overdreven. Het is wel erg grappig, de combinatie van beffen en glasvezel. I won’t say more. De hoofdpersoon is regelmatig niet in contact met zichzelf, neemt de dingen als van op afstand waar. Is er een minpunt? Even denken. Ik vind het met name op het einde soms meer een verzameling columns dan een ‘echte’ roman. Ik meen inderdaad ook enkele stukken al eens gelezen te hebben. En ik zag wat tikfoutjes. Ergens op blz. 154 staat ‘Gezellie juist’. Ik neem aan dat dat ‘Gezellig juist’ moet zijn. Maar misschien is het wel moderne taal… Op blz. 27 ben ik er ook even uit, doordat er wat uitspraken staan opgesomd die de hoofdpersoon gewend is te doen naar haar kinderen, maar er staat dat zij die uitspraken hoort, afijn ik kan het ook bij het verkeerde eind hebben. Het is in elk geval een boek waarin de hoofdpersoon zichzelf blootgeeft en zichzelf ook niet ontziet en daarom is zij mij zeer sympathiek.