NICOLE MONTAGNE (Wereldbibliotheek)

De opvolger van “De verzuimcoördinator” uit 2018 is een tikkeltje anders dan “we” gewend zijn van Nicole Montagne; om te beginnen siert het woord ‘roman’ nu de omslag (juist vandaag las ik dat het CPNB van het woord ‘essay’ af wil, het zou de jongere lezers afschrikken, maar dit terzijde).

Op de onlangs gehouden boekpresentatie werd “Het Keizerpanorama” door iemand (van de uitgeverij?) zelfs een ‘hybride roman’ genoemd, dit deed me glimlachen. Het is in elk geval zeker méér roman geworden dan voorheen. En dat merkte ik, want ik ging veel sneller door dit boek heen dan door haar vorige meer essayistische boeken. Is het wellicht een beschouwende of filosofische roman te noemen?

Weliswaar in een andere vorm gegoten, is het toch ook min of meer hetzelfde verhaal. Want het gaat ook nu over de bedriegende, leugenachtige ex-man met het bizarre schaduw- en dubbelleven, het gaat weer over het pension in het voormalige Oost-Duitsland (Brandenburg an der Havel) en de verwijzingen naar geschiedenis, kunst en literatuur duiken ook nu weer veelvuldig op.
De pensiongasten worden heel mooi geschetst, heb hier van genoten. Fraai vond ik ook de blik: het ene moment kruipt de schrijfster in de huid van de pensiongasten die op weg naar het pension zijn, het volgende moment in de huid van haar ex-man, en op het einde van het verhaal schakelt ze een denkbeeldige camera in die de levens van haar pensiongasten volgt, nadat ze uit het pension zijn vertrokken.

Al met al vind ik het een geslaagd vervolg op “De verzuimcoördinator”, wat het romandeel aangaat, maar het is en blijft ook essayistisch/beschouwend. En dat laatste zorgt wat mij betreft voor afstand.