KNUT HAMSUN (Oevers)

Leve Uitgeverij Oevers ! (ik word hier niet voor betaald). We zijn de komende tijd verzekerd van nieuwe Hamsun vertalingen, want dit is het eerste boek uit de Zwerverstrilogie (niet te verwarren met het boek, “Zwervers” van Hamsun). Het zou fantastisch zijn als het niet bij de trilogie blijft…
In “Onder de herfstster” vervolgen we eigenlijk de avonturen van de naamloze hoofdpersoon uit “Honger”, alleen heeft de hoofdpersoon nu een naam: Knut Pedersen. En dat is de echte naam van Knut Hamsun.
Hij heeft geen honger maar blijft wie hij was: een neurasthenicus. Ik vrees met grote vreze dat ik er zelf ook een ben. Er is voor mij zoveel herkenbaars dat ik me er maar bij neer moet leggen.
Wat doet de hoofdpersoon in dit verhaal? Hij trekt rond, samen met zijn vriend Lars Falkberget (Falkenberg), na aanvankelijk met een andere man, Grindhusen, gewerkt te hebben.
Dat recenseren beheers ik niet, maar ik schrijf maar door.
Falkenberg en Pedersen /Hamsun trekken dus rond, op zoek naar werk. Het zijn flinke mannen en ze zijn van alle markten thuis. De hoofdpersoon is nog wel een tikkeltje gevoeliger dan zijn kompaan, maar die doet soms weinig voor hem onder. Ook is de hoofdpersoon een handige uitvinder. Zo ontwerpt hij een zaagmachine, berekent hij het verval om een waterleiding aan te leggen vanuit een bron. Dan kan Hamsun zich te buiten gaan aan zelfgenoegzaamheid, wat weer heerlijk contrasteert met zijn onzekerheid, betreffende vrouwen, de liefde.
De hoofdpersoon raakt zoals we hadden kunnen verwachten flink in de war (of in de ban?) van de vrouwen. Hij ziet liefde waar die er niet is. En trouwens, als de liefde er wel is, merkt hij die niet op. Wat ik zeg, erg herkenbaar…
Net als in het grandioze doldwaze korte verhaal “De koningin van Sheba” is Hamsun hier weer heerlijk op dreef met zijn obsessieve verlangens en idiote gedachtegangen.
Uiteindelijk loopt alles natuurlijk mis.
Dan nog even twee minpunten. Niet vanwege het verhaal zelf, ook al gaat dat op het einde wel heel erg snel, bijna als een op hol geslagen paard. Nee, het gaat mij ten eerste om een gruwelijke taalfout op blz. 17: “Het middageten was een hard gelach.” Hè? Wat? Ja, het staat er echt. In de vorige editie stond er een andere formulering, het is dus niet klakkeloos overgenomen. Geen idee hoe zo’n fout erdoor heeft kunnen glippen. Tweede minpunt aan deze editie is dat de vorige vertaling en editie een nawoord kenden en in dat nawoord werden de uitvindingen van de hoofdpersoon van uitleg voorzien en er waren zelfs tekeningen van gemaakt. Geen idee waarom uitgeverij Oevers dit heeft nagelaten, of heeft moeten nalaten.
Hiermede kom ik aan het einde van mijn ‘recensie’.