ARTHUR SCHNITZLER (Aspekt)

Waarom weet ik niet, maar ik ben dol op verhalen als deze. Dit lijkt me geen goedlopende zin om een recensie mee te beginnen, maar ik laat me niet ophouden of weerhouden door welke aarzeling dan ook en schrijf verder. Dit boekje is pas in 2018 in het Nederlands uitgekomen (vertaling Jef Rademakers), terwijl dit debuut oorspronkelijk in 1893 of 1894 (beide jaartallen worden genoemd…) verschenen is. Het is het verhaal van een jongeman die te horen krijgt dat hij vanwege een ziekte nog één jaar te leven heeft. Zijn vrouw wil met hem sterven, komt daar herhaaldelijk op terug. Op het eind.. NEE, meer verklap ik niet. Ik praat teveel. Net als bij schrijvers als Louis Couperus, Marcellus Emants e. a. gaat het om de psyche, de zieleroerselen. De gevoelens, gedachten en emoties gaan van hoog naar laag. Ach, het is gewoon geweldig. Is men niet melancholiek ingesteld, heeft men een hekel aan koetsen en rijtuigen, is men niet gediend van hoofdpersonages die geen betaald werk lijken te verrichten en zich toch van alles kunnen veroorloven, stoort men zich aan breed uitgemeten hersenspinsels en houdt men eerder van duidelijke acties… Dan is een ander boek wellicht beter geschikt. Voorzien van een nawoord van vertaler Jef Rademakers.