JANTE WORTEL (Das Mag)

Ik ervoer tijdens het lezen van het debuut van Jante Wortel (1996) niet direct dat dit een onmiskenbaar literair hoogtepunt zou zijn, maar tegelijk wel dat het een indrukwekkend verhaal was over dwangmatig (niet) eten, wegen, oefeningen doen, zichzelf ongewild te gronde richten. Na een wat aarzelend begin, waarbij ik me afvroeg of het verhaal nog los zou komen, kwam er onverwacht vaart in de vertelling door de plotselinge verdwijning van de broer van de hoofdpersoon. En die vaart bleef ongenadig aanhouden, de spanning werd steeds verder opgevoerd. Aan het einde moest ik huilen. Deels door het geschrevene, deels door mijn eigen labiele toestand (vermoed ik).